Teatr został otwarty w 1913 roku i powstał z inicjatywy 27-letniego wówczas Arnolda Szyfmana, doktora filozofii. Budynek projektu Czesława Przybylskiego powstał w niecały rok. Pierwszy spektakl – „Irydiona” Zygmunta Krasińskiego – wystawiono 29 stycznia 1913 roku.
Pomimo niesprzyjającej atmosfery gospodarczo-politycznej w ówczesnej Warszawie, ogólnych niepowodzeń teatrów oraz braku jakichkolwiek funduszy na budowę prywatnego, ambitnego teatru dramatycznego – przedsięwzięcie zakończyło się sukcesem. Niebawem Teatr Polski zyskał rangę pierwszej sceny w kraju.
To tutaj powstała pierwsza profesjonalna pracownia scenograficzna. Na scenach Teatru grali między innymi: Seweryna Broniszówna, Maria Dulęba, Irena Solska, Stanisława Wysocka, Stefan Jaracz, Kazimierz Junosza-Stępowski, Juliusz Osterwa, Józef Węgrzyn i Aleksander Zelwerowicz. Reżyserowali: Leon Schiller, Karol Borowicz, Aleksander Węgierko, Aleksander Zelwerowicz.
W czasie II wojny światowej w Teatrze mieścił się niemiecki Theater der Stadt Warschau. Po wojnie, 17 stycznia 1946 roku, Teatr Polski wznowił działalność, wystawiając „Lillę Wenedę” w reżyserii Juliusza Osterwy, pod dyrekcją Arnolda Szyfmana.
W 2013 roku Teatr Polski przyjął oficjalnie imię założyciela.
